Kiedyś zadawałeś dużo pytań: „Co słychać?”, „Co jej powiedzieć?”, „Co robić?”, „Co to jest ojczyzna?” Pamiętasz? Zastanawialiśmy się nad tym oboje. A pamiętasz jak wygraliśmy konkurs z „Miłości w Tobie jednej odpocznienie?” to były czasy. „Sen” wtedy nie był ważny, choć często puszczały mi „Nerwy”. I przed i „Po balu” zawsze byłeś blisko. I nawet „Nad jeziorem”, były takie „Czasy”, kiedy mówiłeś „Nie myśl, nie pisz”, a ja brałam „Pióro” i pisałam tekst typu „Bajka”. „A czy też ona wie?”, powiedziałeś jej że „Autor-nieznany” a oni „bezimienni”? Pewnie nie, to przez „Litość”.

A ja ci powiem Cyprian, że wszystko się popieprzyło. Minęło prawie 200 lat i już nikt nie chce cię słuchać. Czasem w szkole, podstarzałe stare panny próbują zmuszać dzieciaki do rozkminiania twojej twórczości, ale oni to mają Cyprian gdzieś. Bo dla nich najważniejsze imprezy, kasa i rozrywka. I ja się ciebie Cyprian pytam „Co robić?”

No tak. Cyprian jak każdy facet, ma to gdzieś. Może dlatego, że od 200 lat nie żyje, a może dlatego, że zawsze miał gdzieś co inni sobie pomyślą. Cyprianie Kamilu Norwidzie mam nadzieje, że się cieszysz, witaj na blogu!

Nieważne. Ważne jest to, że poezja umiera. Mam wrażenie, że przeminęła, że przestała być potrzebna, przestała interesować, cieszyć i wzbudzać emocję. Co więcej przestaliśmy ją dostrzegać, a co gorsza tworzyć. Dlatego, że jest za trudna? Albo nie daje nam możliwości zarobku? Nie da nam też sukcesu, seksu i rozrywki. A kiedyś dawała wszystko, opisywała nasze życie, wyrażała emocje. A my teraz mamy proste, nowoczesne mieszkania. A w nich duże telewizory i zaawansowane komputery. Poznajemy ludzi poprzez aplikacje i siedzimy godzinami wpatrzeni w smartfony. Jeździmy szybkimi samochodami, jemy ekologiczną żywność. Nasze półki uginają się od tabletów, smartwatchów i innych technologicznych zabawek. Mamy pełen dostęp do informacji i możliwość nauki. A mimo to, jak te ptaki w klatkach, zamknięci, nie umiemy ze sobą rozmawiać, nie zadajemy sobie pytań i coraz częściej nie wiemy kim jesteśmy. Nie ma się co dziwić, jesteśmy bowiem zewsząd otoczeni ogromem kolorowych obrazków, które zmieniają się jak w kalejdoskopie. Wieczny pęd nie pozwala nawet na chwilę zastanowić się nad sensem naszego istnienia. Warto jednak się temu przeciwstawić i powiedzieć „nie”. Musimy mieć także czas na trochę refleksji nad sobą i swoim życiem. Ludzie od zawsze szukali jakiegoś głębszego sensu swojego istnienia. Poezja jest wyrazem tych poszukiwań i próbą odpowiedzi na fundamentalne pytania „Kim jestem?” i „Dlaczego jestem?”. I choć świat pędzi do przodu, nie dajmy się zwariować i czasem wysiądźmy z tego pociągu, który zapieprza bez opamiętania. Istotą poezji jest właśnie zatrzymanie się, zastanowienie. Dlatego warto czasem się zatrzymać, sięgając po tomik i próbować poszukać odpowiedzi na powyższe pytania. Bo może być tak, że dzięki poezji poznamy odpowiedzi, które mogą zaskoczyć nawet nas samych.

I ja Ci powiem Cyprian, że wszystko się kiedyś pieprzy, ale po burzy wychodzi słońce i jestem pewna, że poezja tak szybko nie da o sobie zapomnieć. Co zostało zapisane, to już przecież nie zginie, chociażby dzięki tym polonistkom, co to zmuszają dzieciaki do interpretacji wierszy, bowiem znajdzie się taki dzieciak jak ja, który 200 lat później napisze o Tobie, mając cię zawsze w pamięci.

*** (Co? Jej powiedzieć…)

Norwid Cyprian Kamil

 1

Co? Jej powiedzieć... ach! co się podoba,

Bez rozmawiania sposobu;

Coś - z prawd ogólnych: na przykład, że doba,

To - całego obrót globu! 

2

Że świat... obiega mil mnóstwo ogromne

Na jedno pulsu zadrżenie -

Bieguny osi skrzypią wiekopomne

Czas - niepokoi przestrzenie - - 

3

Że rok... to - wstrząśnienie przyrody,

Że pory - roku ... nie tylko

Są zamarzaniem i tajenia wody,

I - że - - bicie serca?... - chwilką! 

4

To - jej powiedzieć...

... i przejść do pogody,

Gdzie jest zimniej? gdzie gorącej?

I dodać - jakie? są na ten rok Mody...

I nic nie powiedzieć więcej.