Bylejakość. Byle się udało. Jakoś to pójdzie. Będzie, co ma być. Ważne, żeby było. A jeśli już. To nie ja, to ten z tyłu.
W większości jesteśmy ludźmi, którzy pracują, bo trzeba. Uczą się, bo wypada. Kochają, bo boją się samotności. I żyją, bo muszą. Wszystko, co robimy narzuca nam otaczający świat, ze swoimi zasadami na czele. Perfekcyjnie nauczyliśmy się dostosowywać do sytuacji. Wyłączamy sumienie na zawołanie, tak szybko jak włączamy telewizory. Palimy papierosy, pijemy alkohol i bierzemy narkotyki, które skracają nasze życie, tłumacząc sobie, że przecież trzeba jakoś żyć. Doskonale segregujemy śmieci we własnych głowach, pozbywając się wartości. Przestaliśmy odróżniać dobro od zła, bo ktoś kiedyś powiedział, że nic nie jest czarno-białe. Często zaczynamy, rzadko kończymy. Dużo oczekujemy, niewiele chcemy dać. Szybko przecież znaczy wydajnie. Dobrze znaczy szybko. Wydajnie znaczy dobrze i szybko. Nie opanowaliśmy szkolnych ułamków i geometrii, a jednak jesteśmy doskonali w przeliczaniu i kalkulowaniu, co nam się bardziej opłaca. Jesteśmy byle jakimi dorosłymi, którzy bylejakość przekazują w genach własnym dzieciom. A jednak bylejakość na szczęście nie jest dziedziczna i w każdej chwili możemy zamienić ją na profesjonalizm. Wprawdzie wymaga on od nas cierpliwości i zaangażowania oraz determinacji i siły. Ale przecież gdyby nie profesjonalizm nie jeździlibyśmy bezbłędnie zaprojektowanymi samochodami, przez starannie postawione mosty, do precyzyjnie zbudowanych bloków i domów. Profesjonalizm to jakość.
Czy ja jestem profesjonalistką? Próbuje być, choć profesjonalizm to nawyk i coś, czego uczymy się całe życie. Jest jednak parę zasad (niżej), które staram się stosować w pracy, nie zawsze mi wychodzi, ale przecież jestem tylko człowiekiem i uczę się na błędach.
A bycie profesjonalistą to:
Bycie pozytywnie nastawionym
Nikt nie lub pracować z pesymistami. Zamiast narzekać, lepiej być optymistycznie nastawionym, a na problemy patrzeć w kategorii znalezienia rozwiązania.
Bycie pełnym szacunku
Trzeba pamiętać o szacunku nie tylko dla osób, ale także dla ich pomysłów czy inicjatyw.
Bycie kompetentnym
Trzeba być dobrym w tym, co się robi i ciągle nabywać wiedzę oraz umiejętności, pozwalające wykonywać powierzone zadania najlepiej jak się potrafi.
Bycie niezawodnym
Ważna jest dbałość o dotrzymywanie terminów. To bycie zawsze sumiennym i godnym zaufania.
Bycie szczerym
Uczciwe traktowanie nie tylko współpracowników, ale i wszystkich ludzi spotkanych po drodze.
Bycie konsekwentnym
Spójne i wytrwałe zasady, którymi kierujemy się na co dzień, budują nasz wizerunek.
Bycie nastawionym na rozwój
Ważne jest aby być nastawionym na swój rozwój, jak również bycie otwartym na poszerzanie informacji samemu oraz inwestycje w siebie. .
Bycie skupionym na obowiązkach
Dobrze jest w danym momencie robić jedną rzecz dobrze, niż dziesięć źle.
Bycie uważnym słuchaczem
Właściwa komunikacja opiera się na mówieniu, jak i na słuchaniu.
Bycie nastawionym na wsparcie innych
W razie jakichkolwiek problemów inni powinni czuć, że jesteśmy dla nich oparciem. Profesjonalne podejście polega też na byciu nauczycielem i przekazywaniu porad.
Gdy nie mam wyboru
Życie przecież nie zawsze pozostawia nam wybór, czasem rzeczywiście pracujemy, bo musimy się utrzymać, a praca ta, nie jest pracą marzeń. Choć jestem zwolenniczką pracy z największą przyjemnością, to każdy tak kiedyś miał, że praca równa się tylko i wyłącznie pieniądze. U mnie bywało różnie. Choć z zasady lubiłam, to czym się zajmowałam, jednak co wtedy, gdy spadam stanowisko niżej, lub gdy z pozycji nauczyciela znów staje się uczniem? Na początku nawet zadawałam sobie pytanie: „I co teraz?. Byłaś na górze, a jesteś na samym dole, to ty sturlałaś się po schodach, które budowałaś czy to kolejny krok?” Teraz już nie pytam, bo wiem, że cokolwiek się nie stanie i gdziekolwiek się nie znajdę zrobię to na 200%, lub najlepiej jak potrafię, jak kto woli. Powtarzam to z uporem maniaka, ale pracując na najniższych stanowiskach świata np. na zmywaku, wykonywałam swoją pracę najlepiej i najdokładniej jak się dało. Z wieloma rzeczami mogłam się nie zgadzać, ale rozumiałam cele i następstwa mojej pracy. Możesz się śmiać, ale spieprzyć można umycie talerza i można też umyć talerz tak, jakby od niego zależał świat. Bo możesz znów się śmiać, ale idąc za moim mottem życiowym, gdyby ten dzień był ostatnim w moim życiu, miałabym poczucie, że umyłam ten cholerny talerz najlepiej jak potrafiłam. Bo wczoraj to był talerz, dziś to jest produkcja telewizyjna, a jutro wyjazd na koniec świata, by tam robić filmy. Jednak nawet jeśli nie będą to filmy, a praca w sklepie z ubraniami, bo i tak może być, to i tak będzie super i na 200%.
Czemu o tym piszę? Dlatego, że lubię, kiedy w życiu otaczają mnie profesjonaliści, czyli ludzie, którzy podchodzą do danej sprawy rzetelnie. Nie kombinują, nie owijają w bawełnę, nie trzeba ich ciągnąć za ucho. Wiem, że mogę na nich liczyć. Rozumieją, że dane słowo warte jest więcej niż wszystkie pieniądze świata. Budują zaufanie, niczego nie oczekując w zamian. Chciałabym aby ludzie, z którymi pracuje mieli tego świadomość. Ludzie, do których dzwonię, pytam o projekt, z którymi spotykamy się przy kolejnych realizacjach. Oraz Ci, którzy czują się profesjonalistami i zawsze można na nich liczyć w sprawach zawodowych.
Profesjonaliści to ludzie, którzy w swojej pracy odnajdują cele i dobre strony. Oni wykonują swoją pracę, tak jakby od niej zależał świat. Lubię ich w szpitalach, sklepach, na uczelniach i w drodze do pracy. Oni dają mi kopa do wykonywania mojej pracy. Także gdziekolwiek teraz nie jesteś, cokolwiek nie robisz polub to i w żadnym wypadku nie stawiaj na bylejakość, bowiem Twój upór, cierpliwość i właśnie profesjonalizm prędzej czy później zostaną docenione. Poza tym chyba lepiej spędzić osiem godzin z uśmiechem na ustach i będąc przekonanym, że praca ta jest potrzebna i ważna, niż złościć się na cały świat. A jak to nie pomaga możesz też zawsze powiedzieć sobie, że są ludzie, którzy mają gorzej, bo zawsze są.