Zapomniałam. Rzeczy, o których, na pewno ja zapomniałam w dorosłym życiu. Jednak jakoś tak bez mojej zgody i pytania dostaje od losu ludzi, którzy, nawet jeśli na chwilę pojawiają się na tej drodze, to niejako bez nich nie ruszyłabym dalej. Spotykamy się, oni mówią rzeczy, które z pozoru wiem, ale wypowiedziane dopiero w odpowiednim momencie i przez właściwych ludzi nabierają znaczenia tak ogromnego, że przecieram oczy ze zdumienia, jak mogłam zapomnieć, nie widzieć i nie stosować.

Podobnie dzieje się wtedy, gdy wątpię w pisanie bloga. Wszystko w tych czasach musi być przecież wartością i mieć odbiorcę. Bez tego właściwie nic nie już nie powstaje. Dlatego ciężko być blogerką od 15 lat, bez popularności, obserwacji i fanów. Niełatwo też pisać w czasach, kiedy ludzie właściwie nie czytają. Trudno też poświęcać czas, na coś, co nie daje żadnej gwarancji informacji zwrotnej. Jednak kiedy o tym myślę, zdaje sobie sprawę, że pisanie jest dla mnie czymś więcej, niż zarabianie, popularność czy prestiż, to czym pisanie bloga teraz się stało. Pisanie daje mi siłę, motywacje i jest terapią. Nie da się jednak opisać wdzięczności i radości, która wypełnia moje serce, kiedy te spisane myśli z mojej głowy trafiają do serca drugiej osoby. Tego nie da się kupić, załatwić, dostać w ramach reklamy.

Pamiętasz książkę „Mały książę” autorstwa Antoine de Saint-Exupéry? Każdy ją kiedyś czytał i każdy przynajmniej raz zetknął się z cytatem: „Dobrze widzi się tylko sercem”. „Mały książę” to dzieło będące lekturą szkolną, którą czytamy, mając mniej więcej 14 lat. W tym wieku jednak są ważniejsze sprawy na głowie niż metaforyczne francuskie książki. Mnie na ten przykład bardziej interesowały kolonie, przesiadywanie na polu i chłopcy. Pamiętam, że książka mi się podobała, ale żebym coś z niej zapamiętała do dziś, to niekoniecznie. A to jest przecież książka, którą powinien przeczytać każdy dorosły. To jest lektura, bez której nie sposób zrozumieć otaczający nas świat. To poradnik jak żyć i jak nie żyć. To odbicie lustrzane każdego z nas. To aktualny i ponadczasowy dowód na to, że natychmiast powinniśmy się zatrzymać i poszukać w sobie dziecka, bo jutro już będzie za późno. Dzisiaj to wszystko wiem, bo dziś kilkanaście lat później przeczytałam ją jako dorosły. 72 lata po jej powstaniu.

W tym tygodniu przeczytałam jeszcze jedną książkę. Ta jednak miała premierę niespełna miesiąc temu. Książka nosi tytuł „Brzydki, zły i szczery” i jest autorstwa rapera o pseudonimie O.S.T.R Adama Ostrowskiego. Autobiografia, czyli wspomnienia z życia rapera przeplatają się między osiedlowymi ławkami, szkołą muzyczną, a studiem nagraniowym. Kluczowym momentem jest jednak choroba Ostrowskiego, która niemal pozbawiła go życia, a na pewno na zawsze je przewartościowała. Wspominam o tym dlatego, że zarówno w „Małym księciu”, jak i w „Brzydki, zły i szczery” jest wartość wspólna: wdzięczność, miłość i bezinteresowność. Najlepsze rzeczy w życiu i w ogóle takie, do których warto dążyć to te, których nie sposób kupić, ale zazwyczaj doceniamy i zauważamy je dopiero, wtedy kiedy je stracimy, lub jesteśmy o krok od straty. Dzieje się tak dlatego, że o pewnych rzeczach zbyt łatwo i szybko zapomnieliśmy w dorosłym życiu.

1. Życie to nie wyścig

Michael Bennett amerykański psychiatra wraz z córką Sarah Bennett komiczką napisali książkę pt. „Pieprz te uczucia”. Z tego niecodziennego połączenia zupełnie różnych charakterów powstał niezwykle zabawny antyporadnik pozwalający zrozumieć, że na pewne rzeczy nie ma się wpływu. W sposób prosty uświadamiają oni, że musimy pogodzić się z tym, że nie jesteśmy doskonali i być może nie osiągniemy w życiu nic spektakularnego. Nie odkryjemy grafenu, nie pobijemy rekordu Guinnessa i nie zapiszemy się na kartach historii. Co więcej, analiza porażek, rozstań i zawodów z przeszłości nie ma żadnego wpływu na to, co dzieje się teraz. A koniec końców wszyscy jesteśmy w pewnym stopniu nieudacznikami i frajerami. Kocham tę książkę jeszcze z jednego powodu. Uczy dystansu i pokazuje jak porzucić oczekiwania oraz związanych z nimi napięcia, co do siebie, innych i całego świata.

Paweł poszedł, o krok dalej, powiedział mi: „Życie to nie wyścig”. I to zdanie sprawiło, że zatrzymałam się momentalnie niczym mała dziewczynka na drodze, pośród pędzących w jednym kierunku ludzi. Uderzyło mnie to zdanie, niczym dzwon, pozostawiając po sobie echo, które nie pozwalało przestać myśleć. A ja mała dziewczynka, mentalnie dwudziestolatka, która przeżyła o wiele więcej lat, zaczęłam pytać. Jeśli życie to nie wyścig, to dlaczego wszyscy w jednym wieku kończymy szkołę i idziemy na studia i dostajemy pracę i pniemy się po szczeblach kariery? I dlaczego w jednym czasie zakładamy rodziny, kupujemy mieszkania na kredyt, albo podróżujemy? Czemu w połowie życia orientujemy się, że nie o to chodziło, ale i tak nic z tym nie robimy? Czemu tak bardzo i ciągle i stale i bez przerwy oglądamy się na innych i porównujemy z nimi?

Nie wiem jak ty, ale ja z każdym zaproszeniem ślubnym, informacją o ciąży czy kolejnymi zaręczynami, bądź kupnem następnych nieruchomości przez moich znajomych zastanawiam się jak bardzo, daleko i głęboko jestem w dupie ze swoim życiem. Życiem zwanym wyścigiem, w którym biorę udział, choć wcale się na niego nie pisałam. Na co dzień idę gdzieś obok powoli, nie zwracając na niego uwagi, ale zawsze, kiedy porównuje się z innymi wchodzę na ścieżkę współzawodnictwa i okazuje się, że większość już dobiła mety, że stoją tam daleko na podium, zbierają nagrody i na ich cześć grają fanfary.

Pewne jest jedno. Bliżej mi do głupca niż do Einsteina. Miewam momenty, w których jestem nieudacznikiem roku. To jeden z nich. A potem pojawia się chwila, w której dostaje obuchem w głowę, kiedy ktoś mówi mi, że nigdzie nie biegniemy i nie ma żadnej nagrody. Czuje jakbym odkryła nowy ląd, choć mocno stąpam po nim od wielu lat.

Nie chodzi o to, że trzeba wszystko zdobyć, osiągnąć i przeżyć jak najszybciej. Nie sposób też wiedzieć, czym jest wszystko, co warto osiągnąć i co dane jest nam przeżyć. Każdy ma inne tempo i styl poruszania się. Co więcej, w przeciwieństwie do prędkości, jedyne co powinno nadawać znaczenie to jacy jesteśmy i kto jest obok. Jeśli życie można w ogóle do czegoś porównywać, to jest to raczej wędrówka, w czasie której liczy się każdy moment, człowiek i podmuch wiatru.

Życie zatem to nie wyścig, nie liczy się tu czas, w jakim pokonujemy trasę, lecz to jak biegniemy i z kim.

2. Nie wolno się poddawać

Pamiętasz, jak byliśmy dziećmi? Dużo rzadziej poddawaliśmy się, niż będąc dorosłymi. Teraz na wszystko już szkoda czasu, pieniędzy i lat. Większości wyzwań w ogóle nie podejmujemy, bo wydaje nam się, że przeżyliśmy już tyle, że mamy prawo być pewni, że to nie warto, nie uda się i nie ma sensu. Poddajemy się w małych celach, nie mówiąc już o dużych długoterminowych przedsięwzięciach. Nie próbujemy, bo boimy się porażek, wystawienia na pośmiewisko lub utraty szacunku innych. Nie robimy nic, bo wtedy mamy pewność, że nikt nie będzie się z nas śmiał. I jeszcze jedno, chyba kluczowe: jaką właściwie mamy pewność, że to, co robimy, na pewno się uda?

Witaj w moim świecie. Zaczynam ćwiczyć, nie widzę efektów, rezygnuje, patrzę w lustro i zastanawiam się, dlaczego nie ćwiczę. Podobnie jest z językiem. Zaczynam się uczyć, nie mam możliwości sprawdzenia efektów, później wyjeżdżam za granicę, albo dostaje duży projekt i zastanawiam się, dlaczego się nie uczyłam. Zaczynam nagrywać filmy na YouTube, zniechęcam się złą jakością i tym, że nie jestem najlepsza, a później patrzę w sufit i zastanawiam się czemu właściwie nie próbować, każdy od czegoś zaczynał.

Poddaje się codziennie, mimo że będąc małą dziewczynką, niczego się nie bałam i nie potrzebowałam wiedzieć, co będzie dalej, jakie będą efekty. Nie wymagałam od siebie bycia najlepszą, po prostu chciałam to zrobić i to robiłam.

Nie rozumiem czemu i kiedy się to zmieniło. Dlaczego zawsze musimy wiedzieć, co będzie dalej i do czego to doprowadzi? Od kiedy martwimy się czymś, co nigdy się nie wydarzy? I czemu przejmujemy się tym, co pomyślą ludzie?

Poddajemy się zwykle szybciej, niż zaczynamy. Wątpimy w siebie częściej, niż wierzymy. Próbujemy sporadycznie i na chwilę.

A możemy przecież inaczej.

Poddawać się zwykle rzadziej, niż zaczynamy. Wierzyć w siebie częściej, niż wątpimy. I próbować wielokrotnie, trwając w czymś dłużej.

3. Liczy się człowiek

Liczy się, profituje, kalkuluje. W dorosłym życiu wszystko musi popłacać i przynosić zysk. Każda minuta jest na wagę złota, bo przecież czas to pieniądz. Pomysły i praca muszą procentować. Relacje powinny się zwracać. A spotkania dawać korzyść. Ewidentnie żyjemy w czasach, w których wszystko i wszyscy muszą się wzajemnie amortyzować. Nie opłaca się przecież zbyt wiele ryzykować dla ludzi, którzy nie są tego warci. Co tu dużo mówić, człowiek przestał się liczyć.

A jak byliśmy mali, to nie przeliczaliśmy innych na korzyści. Nie traktowaliśmy własnego czasu jak skarbu, którego nie możemy zmarnować. Nie kupowaliśmy sesji terapeutycznych, tylko po to, aby ktoś nas wysłuchał. Nie kalkulowaliśmy, co się opłaca, a co nie, i – co gorsza – kto się opłaca, a kto nie.

A dzisiaj można kupić zawodnika, kupić pracownika, kupić przyjaciela, kupić kochankę i kupić szacunek.

Ile razy przemykasz korytarzem, nie zauważając kolegi z pracy? Ile razy pośpiesznie robisz zakupy, nie patrząc w oczy sprzedawczyni? Ile razy nie odbierasz telefonu od koleżanki, udając zajętego? Ile razy odmawiasz drugiemu w potrzebie, bo masz ważniejsze rzeczy na głowie?

Tyle razy ile razy ci się nie opłaca. Chociaż być może było warto. Bo nie zawsze warto, to co się opłaca i nie zawsze to, co warto się opłaca.

Nie opłaca się tracić czasu, odbierając telefon od koleżanki, która ma ochotę popitolić, ale może warto i nie opłaca się też wspomóc żebraka, któremu nie wierzysz, ale może warto.

Warto przypomnieć sobie, że jedyne co naprawdę się liczy, to drugi człowiek.

4. Radość pracy

Wszystko wina edukacji. Miałeś też tak w szkole? Katarzyna, klasa „B”, numer 21, profil prawniczy, język wiodący francuski. Nie było mowy o żadnych zmianach. Musiałam tkwić w tej klasie w liceum, bez względu na logikę, bo tak mnie przypisano. Nikogo nie interesowało, że chciałam być w klasie artystycznej z językiem wiodącym angielskim. Pisałam podania, walczyłam, prosiłam, na nic się to zdało. W tej klasie jest tyle osób, a w tej ma być tyle — taka była odpowiedź. Stąd chyba moja determinacja w dorosłym życiu, aby nie godzić się na to, co dyktują inni. Dlatego właśnie jeśli jest mi źle w jakimś miejscu, wcale nie muszę tam pracować. Kiedy jacyś ludzie mnie nie akceptują, znajdę przestrzeń z takimi ludźmi, w których towarzystwie czuje się dobrze. Jeśli widzę, że się nie rozwijam, chcę to zmienić i uczyć się nowych rzeczy. Zmiana pracy jest dla mnie tak naturalna, jak zmiana sposobu ubierania się. W momencie, gdy nie czuje się komfortowo, zmieniam ubranie na bardziej wygodne.

Praca musi dawać radość. Tego powinni nauczyć nas w liceum. To nie jest kara, która jest obowiązkiem i musimy ją wykonywać, czy chcemy, czy nie. W każdej chwili możemy zmienić, to co robimy. Przebranżowić się, nauczyć nowych rzeczy, spróbować czegoś innego. Najgorsze jest jednak bezpieczeństwo. Serio, dokładnie to. Bo to do niego przyzwyczajamy się i ono winne jest naszemu zastaniu się w danym miejscu. Jeśli praca daje tylko pieniądze, to nie jest to praca, tylko niewolnictwo. Przecież jak bardzo musimy być zależni od pieniędzy, żeby połowę dnia spędzać w miejscu, które nie daje radości?

I jak głupie muszą być te pieniądze, żeby zaślepiły nasze oczy, na tyle, że nie widzimy możliwości zmiany?

Nie chcę brzmieć jak dziewczyna z wielkiego miasta, która ma duże możliwości i łatwo jej mówić. Nie łatwo ani mi mówić, ani zmieniać pracy. Ale jeszcze trudniej żyje mi się w miejscach, których nie lubię i w których nie chce być. Wszystko jest kwestią jedynie zmiany nastawienia w głowie z: „nie mogę zmienić pracy, bo…” na „mogę zmienić pracę, bo…”.

5. Miłość jest codziennie

Jak się jest małym nie zastanawia się nad istotą miłości. Nie analizuje się jej, nie myśli o tym, dlaczego ktoś nas kocha i po co ta cała miłość jest. Mały człowiek nie rozmyśla i nie rozkłada na czynniki pierwsze uczuć, których doświadcza. Bo mały człowiek żyje i odczuwa, bez zastanowienia i doszukiwania się trudności i przeszkód.

Duży człowiek natomiast naoglądał się filmów i oczekuje wielkiego wybuchu. Chce być kochany, adorowany i doceniany. Oczekuje ideału i wyjątkowych momentów. Kwiatów, pocałunków, spontanicznych, acz szczęśliwych zwrotów akcji. Namiętności, wrażliwości i zaufania. Duży człowiek możliwe, że nawet przeżył to przynajmniej raz w życiu, może nie idealnie takie, jakie sobie wyobrażał, ale jednak coś w tym było magicznego. Niekiedy też, będąc w związku nie ma fajerwerków. A duży człowiek wciąż czeka na kolejny wielki wybuch.

A miłość jest codziennie, bo miłość to doświadczanie i odczuwanie. Miłość to szef, który mówi, że jesteś wspaniały. Miłość to przyjaciele, którzy nie widzą bez ciebie świata. Miłość to chleb, który ktoś upiekł dla ciebie. Miłość to możliwość patrzenia i słuchania.

Zapomniałam, że miłość to nie jest wielki wybuch. Miłość to mikro drgania, które nie trudno przegapić czekając na wielki wybuch. A wielkie wybuchy są spektakularne, ale trwają krótko i pozostawiają po sobie zawsze duże szkody.

Wszyscy dorośli byli kiedyś dziećmi, ale niewielu z nich pamięta o tym

Czy ty, tak jak ja zapominasz, jak to jest być małym dzieckiem? Czy w pędzie codziennego życia stałeś się poważnym odpowiedzialnym dorosłym? A może porzuciłeś wszystkie marzenia z dzieciństwa, bo w dorosłym życiu nie ma na nie czasu i nie wypada?

A może jesteś dzisiaj królem z planety 325, który przekonany o swojej wyższości i władzy nad innymi zarządza całym wszechświatem? Lub może jesteś panem próżnym z planety 326, łasym na komplementy, czekającym aż inni zaczną go podziwiać? Albo może jesteś teraz pijakiem z planety 327, który pije, aby zapomnieć, że pije? Ewentualnie może jesteś wielkim bankierem z planety 328, pragnącym bogactwa za wszelką cenę? Czy też może jesteś latarnikiem z planety 329, który żyje dla celu, który przestał mieć znaczenie? Bądź może jesteś geografem z planety 330, który wierzy tylko w to, co udowodnione i policzalne?

Może jesteś piękny, mądry i wartościowy. Lub jednak brzydki, zły i szczery. Może dzisiaj nie rozumie cię świat i żadna z planet do ciebie nie należy. A może nic nie musi do ciebie należeć, bo wszystko, czego potrzebujesz już masz. A może wystarczy przypomnieć sobie, ale nie sporadycznie, nie raz na czas, nie od święta, ale codziennie, o tym aby patrzeć sercem, by każdego dnia dostrzegać to, co niewidoczne jest dla oczu.

Świat, który coraz więcej ma nam do zaoferowania, jednocześnie tak samo dużo od nas oczekuje. Narzuciliśmy sobie tempo, aby dorównać ideałom, które nie istnieją. Obserwujemy konta na Instagramie, które oszukują nas, że tak wygląda prawdziwe życie. Chcemy być pięknymi kobietami, o zgrabnej sylwetce, z dwoma fakultetami i umiejętnościami kulinarnymi. Wspaniałymi mamami i drapieżnymi kochankami. Otoczone przez grono cudownych przyjaciół i obdarzone miłością oraz zainteresowaniem tego jedynego. Szukamy idealnych mężczyzn z Instagrama, którzy będą inteligentni i przystojni. Słodcy, opiekuńczy, a zarazem silni i niegrzeczni. Nałożyliśmy na siebie obowiązek bycia ciągle dostępnymi, aktywnymi i pewnymi siebie ludźmi, którzy będąc w ciągłej gotowości, uśmiech mają przyklejony do twarzy. Zużywamy swoją energię, aby pokazać światu najlepszą wersję siebie. Nieważne czy prawdziwą, istotne, że najlepszą. Zapomnieliśmy, że jesteśmy tylko ludźmi, popełniamy błędy, upadamy, boimy się, płaczemy i częściej nie wiemy, niż wiemy. Świat mówi: „Nie chcę tego widzieć, nie tego oczekuje”. Nieważne jest jednak, czego oczekuje świat, bo… to jest OK.

Jest OK, gdy odwołujesz spotkanie.

Nie masz ochoty, nie możesz, źle się czujesz. Chcesz poleżeć w domu, oglądać netflixa, słuchać muzyki, czy patrzeć się w ścianę. Iść na spacer, sam do kina, nic nie robić. Jeśli ktoś z kim miałeś się spotkać, nie rozumie tego, to nie trać nawet energii na to spotkanie, ono nic nie wniesie do twojego życia. Cały czas powtarzam, że jak ktoś odwołuje spotkanie, to ja się cieszę. To jest czas dla mnie, mogę zrobić z nim, co tylko chcę. Nie dziś, spotkamy się jutro, albo pojutrze lub za pół roku. Nie ma w tym ani nic złego, ani nienormalnego. TO JEST OK.

Jest OK, gdy nie odbierasz telefonu.

Kiedyś nie było telefonów i ludzie żyli. Świat się nie zawali, kiedy widzisz, że ktoś dzwoni i nie masz ochoty odebrać. Moi przyjaciele nieraz nie odbierali telefonu, kiedy walił mi się świat. Czy to oznacza, że są gorszymi przyjaciółmi? Nie. Po prostu nie odebrali telefonu. Nic to nie zmienia, bo to jest OK.

Jest OK, gdy zmienisz zdanie.

Co więcej, gdy zmieniasz zdanie, oznacza, że się rozwijasz, że coś poznajesz, że zmienia się perspektywa. Nie musisz do końca życia twierdzić, że mecze piłki nożnej są bez sensu, albo, że poradniki robią wodę z mózgu. Perspektywa zmienia się w zależności od sytuacji życiowej, w której się znajdujemy, a że życie jest tak cholernie przewrotne, to i nasze nawyki się zmieniają. Jeszcze parę lat temu była ogromną przeciwniczką firmy Apple oraz tatuaży, żeby dziś korzystać z Maca czy Iphona oraz mieć kilka tatuaży.

Jest OK, gdy chcesz pobyć sam.

Bycie samemu jest nawet bardzo zdrowe. I mam taką teorię, że umiemy być z drugim człowiekiem, dopiero kiedy nauczymy się przebywać ze sobą samym. Lubić się i świetnie się ze sobą bawić. Umieć ze sobą rozmawiać i akceptować siebie. Samemu się motywować i uczyć. To wielki wysiłek, o którym nikt nigdy nie mówi. Myślę, że ludzie, którzy to opanowali, są najszczęśliwsi na świecie.

Jest OK, gdy mówisz na głos, co myślisz.

Nawet jeśli to nieprzyzwoite i tak się nie powinno. Pod jednym warunkiem, że nie krzywdzisz innych ludzi. Akurat tu jest zwolenniczką czasami ugryzienia się w język, zamiast odebrania komuś nadziei. Napoleon Hill w jednej ze swoich książek opowiada historię małego chłopca, który pewnego dnia wrócił do domu ze szkoły, wręczając swojej mamie kartkę od nauczyciela. Oczy matki czytającej kartkę stały się pełne łez. Po chwili przeczytała jednak list na głos swojemu dziecku: Pani syn jest geniuszem. Ta szkoła jest za mała dla niego i nie ma wystarczająco dobrych nauczycieli, by go uczyć. Proszę, by go pani uczyła sama. Wiele lat po tym, jak mama chłopca zmarła, przeglądając rodzinne pamiątki, znalazł on kartkę od nauczyciela. Na kartce było napisane: Pani syn jest opóźniony w rozwoju [chory psychicznie]. Nie wpuścimy go więcej do szkoły. Ten chłopiec to Thomas Edison.

Nasze słowa mogą uratować człowieka i mogą zabić człowieka, dlatego tak ważne jest, z kim przebywamy i jakimi słowami my ratujemy innych.

Jest OK, gdy coś odpuszczasz.

Robienie czegoś na siłę jest gorsze niż nierobienie tego w ogóle. Mamy tyle ciśnień wokół. Żeby być bogatym młodym człowiekiem, żeby być pięknym, popularnym i mądrym. Żeby mieć miłość, przyjaźń i pasje. Czasami fiksujemy się na czymś, nie zauważając po drodze, że już nam to nie sprawia radości. Mówimy sobie wtedy, że przecież poświęciliśmy tyle czasu na naukę tego lub na zajmowanie się tym, że bylibyśmy, głupcami rezygnując. A tak ważne jest przecież odpuścić, zrezygnować z napięcia, zaczynać każdy dzień od nowa. Nawet jeśli nie podoba się to innym. Moja mama ma takie powiedzenia: „Daj sprawom się toczyć”. Niech się dzieją, czasami bez naszego udziału, czasami warto poddać się temu, co do zaoferowania ma świat.

Jest OK, gdy nie robisz nic.

To zdanie w moich ustach jest czystą hipokryzją. Bo ja nie umiem nie robić nic i nie umiem akceptować tego, że ktoś nie robi nic. Z drugiej jednak strony czy parę zdań wyżej nie było mowy o zmianie zdania? Myślę, że umiejętność odpoczywania powinna być tak samo ważna, jak umiejętność wielozadaniowości. Tego jednak też nikt mnie nie nauczył. Byłam wychowana w rodzinie, w której ceniło się pracę i ambicję. Dlatego niebawem zaczynam swój mały projekt o nazwie #DONOTHINGCHALLANGE polegający na uczeniu się odpoczywania, medytowania, modlitwy, spacerowania, leżenia, wizualizowania bez zmuszania się do robienia pracy, która zawsze ma jakiś wyższy cel i czemuś służy. Czy to ma sens, czy to możliwe i co z tego wyjdzie? Nie mogę się doczekać startu, choć muszę się do tego projektu trochę przygotować.

Jest OK robienie rzeczy, które pozornie dla świata nie są OK. Bo ludzie, z którymi jesteśmy OK, zawsze rozumieją i o nic nie mają żalu. Bo wszystko i tak sprowadza się do tego, żeby być z samym sobą OK. Dlatego, że będąc OK, przyciągamy OK ludzi, OK sytuacje, OK pracę i OK życie. Może nie jest ono idealne jak obrazki z Instagrama, ale jest wystarczająco OK, aby czuć się w nim dobrze.

Hej, dużo czasu zajęła mi praca nad tym tekstem. Proszę, zostaw po sobie jakiś ślad – polub ten wpis na facebooku, napisz komentarz albo udostępnij ten artykuł u siebie. Dla Ciebie to chwila, a dla mnie to uzasadnienie, że moja praca ma jakiś sens. Dziękuję, że jesteś.

To bardzo przełomowy moment w moim życiu. Czas, w którym warto podsumować wszystkie osiągnięcia, zrealizowane plany i poniesione porażki. Moment na refleksje i wyciągnięcie wniosków. Ale wiecie co? Pieprzę to! Przeżyłam wspaniałe lata mojego życia i jestem przekonana, że kolejne będą jeszcze lepsze. Osiągnęłam więcej, niż sobie zamierzyłam. Kocham każdą zmarszczkę, każdy pieprzyk, bliznę i siwy włos. Uwielbiam moje małe usta i małe oczy. Życie wiele razy było przewrotne. Chciałam męża, a dostałam najwspanialszych przyjaciół. Marzyłam o stabilizacji, ale zakochałam się ze wzajemnością w niepewności. Obiecywałam sobie, że bez studiów można być milionerem, no cóż, będę milionerem z dyplomem. Myślałam, że w życiu trzeba mieć jeden plan, którym muszę podążać, ale okazało się, że to nudne. Byłam przekonana, że należy ciężko pracować, żeby dużo zarabiać, ale to bzdura. Przeczytałam setki książek oraz obejrzałam tysiące filmów, które zmieniły moje patrzenie na świat. Dowiedziałam się o sobie, że jestem warta, tylko tyle ile umiem pomóc drugiemu człowiekowi. Nauczyłam się bezbłędnie wyrabiać nawyki, planować, organizować i być przygotowaną na to, że i tak plan może się nie udać. Dowiedziałam się, że cechy charakteru i przyzwyczajenia, które w sobie pielęgnujemy latami, można łatwo zmienić. Przekonałam się, że im więcej się uczę, tym więcej ma mi do zaoferowania świat i że zawsze ta wiedza do czegoś się przyda w przyszłości. Perfekcyjnie umiem doceniać i być wdzięczną, mogłabym śmiało być trenerem wdzięczności, którym pewnie w przyszłości będę, jak już firma, którą tworzymy osiągnie bezpieczną pozycję na giełdzie. A teraz na 25-lecie mój mały bilans.

Byłabym hipokrytką, gdybym nie podsumowała swojego życia w 9 kategoriach, które stworzyło TAKEANDBE. To będzie kolorowy wpis, bo moje 25-letnie życie było pełne kolorów.

PASJA

Definicja nie jest prosta, nie ma jej nawet w Wikipedii. Niewątpliwie jest to jednak zamiłowanie do jakiejś aktywności. Dla mnie pasja to coś, co angażuje mój czas, jednocześnie sprawiając mi radość. Taka czynność, która pobudza ciekawość, dając satysfakcje. Kiedyś wydawało mi się, że trzeba znaleźć jedną na całe życie, ale to nieprawda. Świat jest tak otwarty, że głupim byłoby nie próbować różnych rzeczy. Teraz wiem, że można mieć wiele pasji i ciągle odkrywać nowe.

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

PRACA

Pierwsze skojarzenia to obowiązek, zmęczenie czy pieniądze. Dla mnie jednak praca to świetna zabawa. Co więcej, zawsze tak było, jeszcze długo przed tym, jak zaczęłam robić filmy. Wkładałam całe serce w pracę zarówno jako sprzedawca na kasie, odgrywając rolę aktorskie jak i pracując na recepcji. Kochałam pracować od nastoletnich lat, a czas spędzony w pracy wykorzystywałam na sto procent. Teraz wiem, że czeka na mnie więcej, choć ja nigdy nie mam zamiaru przestać się bawić, w końcu spędzam w pracy połowę życia.

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

PIENIĄDZE

Pieniądze to dla mnie papier i wirtualne cyfry, więc nie wiem, jak można, spalać się nie mając ich. Wiem również, że pieniądze to jedzenie, zdrowie, dach nad głową, podróże oraz spełnione marzenia. Byłam w swoim życiu zadłużona na kilkanaście tysięcy. Nie miałam na kasy na czynsz, owoce i podstawowe produkty do życia. Nie wystarczało do ostatniego dnia miesiąca. Zmieniło się wszystko, dopiero kiedy ja zmieniłam podejście do pieniędzy. Kiedyś wydawało mi się, że trzeba ciężko pracować, a świat i tak jest niesprawiedliwy, bo inni zarabiają więcej. Teraz się nad tym nie zastanawiam, bo po prostu codziennie powtarzam sobie, że jestem bogata i że stać mnie na wszystko, czego pragnę. I wiecie co? Dokładnie tak jest.

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

WIEDZA

Wiedza to ogół wiarygodnych informacji o rzeczywistości wraz z umiejętnością ich wykorzystywania. Ładne. A w życiu wiedza to świadomość tego, co jest ważne. Umiejętność bycia otwartym na perspektywę drugiego człowieka. Akceptowanie jego zdania, nawet jeśli się z nim nie zgadzamy. Wiedza to ciekawość innych kultur, religii i ludzi. To również odkrywanie nowych umiejętności w sobie. Wiedza to uczenie się o świecie i nieodrzucanie tego, czego życie akurat chce nas nauczyć.

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

PRZYJACIELE

To ktoś, kto jest mi wsparciem i radością każdego dnia. Przyjaciele to ludzie, którzy świetnie mnie rozumieją i lubią, pomimo że znają mnie jak nikt. To osoby, którym ufam i dla których rzucę wszystko i przyjadę, gdy zawali się świat. Ale ponad wszystko to ludzie, którzy chcą mnie słuchać, wierzą mi i nie wstydzą się mnie.

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

RODZINA

Ludzie, których kocham.

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

MIŁOŚĆ

Wiem, jak to jest być kochaną nad życie, niekochaną i samotną. Miłość to najpiękniejszy dar od losu, zwłaszcza kiedy działa w dwie strony. Nauczyłam się to jednak doceniać, dopiero kiedy ją straciłam. Jedno jest pewne, wszyscy na miłość zasługujemy, każdy z nas jej potrzebuje i nikt nie powinien być sam.

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

JA

Nikt nigdy nie nauczył mnie, że najważniejsze to pokochać samą siebie. Dziś przepraszam serce, że inne kochałam bardziej, niż własne, bo rozumiem, jak ważne jest dobrze się ze sobą czuć, jak warto ufać samej sobie. Koniec końców musimy nauczyć się żyć z własnymi myślami i wierzyć sobie, a ponad wszystko być samemu dla siebie największym fanem. Bo jeśli my nim nie będziemy, nie będzie nim nikt.

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

PODRÓŻE

Gdyby w czasach, kiedy uczyłam się geografii, nie uczono o nizinach, wyżynach czy płytach tektonicznych, to pewnie dzisiaj podróżowałabym po świecie. Podróże odkryłam późno, ale pokochałam na całe życie. W podróży człowiek poznaje inne perspektywy, poszerzając własną i ucząc się w przyśpieszonym tempie empatii i wdzięczności.

POLSKA

Odkryłam                            

Kraków, Warszawa, Łódź, Zakopane, Szczecin, Gdańsk, Gdynia, Sopot, Pupki, Mikołajki, Lublin, Katowice, Płock, Włocławek, Bydgoszcz, Mielno, Nowy Sącz, Krynica, Koszalin, Mielno, Olsztyn, Pupki, Nowy Targ, Białka Tatrzańska, Międzyzedrowej, Kołobrzeg, Mrzerzyno, Pobierowo, Świnoujście, Ustka, Władysławowo, Giżycko, Radom, Trzęsacz, Inwałd, Wadowice, Ciechocinek, Licheń, Rewa, Kalwaria Zebrzydowska, Nidzica, Wieliczka, Dziwnów, Murzasichle

                                                                                                                                                                              Odkryje

Poznań, Wrocław, Zielona Góra, Hel, Białystok, Biała Podlaska, Solina, Sanok (Bieszczady), Bartoszewice (Opuszczony Pałac), Kłomino (Opuszczone mieszkania), Grudziąz, Wyżyna Częstochowska (Góra Zborów), Grodzisk Mazowiecki (Cmentarzysko samochodów), Bodzentyn (Zamek), Wzgórze Gosań, Złoty Stok (Podziemny wodospad), Ślęża, Konin (Jezioro Turkusowe), Olszowo (Poleski Park Narodowy), Wolin, Ząbkowice (Krzywa Wieża), Cieszyn, Rudawy Janowickie (Kolorowe Jeziora), Białystok, Łeba (Ruchome wydmy), Pustynia Błędowska, Przemyśl, Kielce, Toruń, Zamość,

EUROPA

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

AFRYKA

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

AZJA

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

AMERYKA PÓŁNOCNA

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

AMERYKA POŁUDNIOWA

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

AUSTRALIA

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

ANTARKTYDA

Odkryłam                                                                                                                                                                              Odkryje

Gdybym miała podsumować moje życie jednym słowem, byłoby to słowo: cud. Mimo że nie zawsze było tak kolorowo, jak na zdjęciach, to doceniam każdy moment. Prawdą jest, że przez wszystkie lata ludzie mieli mnie za szaleńca, inaczej interpretowałam wiersze, wyznawałam inne zasady, miałam odmienne cele, biegłam zawsze szybko i wierzyłam, że mogę udowodnić, że wystarczy dobrze myśleć, aby zmienić swój świat. Jednak jak to w życiu, są ludzie, dla których wszystko, co mówię i pisze to coachingowe bzdury, szamanizm i słowa niepoparte naukowymi dowodami oraz badaniami. Są też ludzie, którym nic nie muszę udowadniać, bo oni po prostu są. Kiedyś wydawało mi się, że chcę przekonywać tych pierwszych, dzisiaj wiem, że nie chcę. To strata mojej energii i zaburzenie mojej równowagi przez czyjąś złą energię.

Moja przyjaciółka Paulina napisała niedawno tekst, który w punkt definiuje również moje podejście do życia:

„Jeśli za kilka lat amerykańscy naukowcy odkryją, że prawo przyciągania nie działa, to naprawdę: NIC!!! Żadnej kary, piekła i tym podobnych rzeczy! Powiem w tajemnicy, że dobrze, że jeszcze nie odkryli, bo dzięki temu zwiedziłam trochę świata, doświadczyłam bezwarunkowej miłości oraz spotkałam niesamowitych ludzi, którzy stali się moją rodziną. Także, nawet jeśli na koniec (życia) pomyślisz – „Oj to jednak chyba nie była do końca prawda” – nie szkodzi! Bo wierząc w to i będąc cały czas czujnym na złą energię oraz starając się ją wyeliminować, codziennie mamy siłę do próbowania. Próbujemy więc, a nasze szanse do osiągnięcia celu naturalnie wzrastają z zera do poziomu, o którym tylko Ty decydujesz.”

Dziekuje za każdy dzień, jestem wdzięczna i kocham życie, naprawdę.

Przepraszam za wszystkie krzywdy, złe słowa i trudne momenty z moim udziałem.

Proszę o kolejne wspaniałe 25 lat. Jestem gotowa.