Powiedzieć, że czujesz się gdzieś jak w domu, albo, że mógłbyś tam spędzić resztę życia to mocne słowa. Zwłaszcza jeśli mówimy o gęsto zaludnionym mieście, bez dostępu do morza, niekoniecznie tryskającym ciepłym klimatem i na pewno na pierwszy rzut oka nienapawającym optymistyczną aurą. Ponadto miasto, o którym mowa obarczone jest zwłaszcza dla mojego narodu negatywną historią, a obecnie stereotypowo pełne uchodźców i naćpanych zwolenników imprez. Na domiar złego, język niemiecki wcale nie pomaga w pokochaniu stolicy tego kraju. Jak to więc możliwe, że 600 km od Warszawy, 9 godzin autokarem, 2 godziny samolotem i 4 obejrzane filmy dalej jest miejsce, które sprawia, że zakochujesz się w nim od pierwszego wejrzenia? Może to magia, a może to Berlin.

 Julian Tuwim „Szczęście”

Nieciekaw jestem świata,
Ogromnych, pięknych miast:
Nie więcej one powiedzą,
Jak ten przydrożny chwast.

Nieciekaw jestem ludzi,
Co nauk zgłębili sto:
Wystarczy mi pierwszy lepszy,
Wystarczy mi byle kto.

I ksiąg nie jestem ciekaw
– Możecie ze mnie drwić –
Wiem ja bez ksiąg niemało
I wiem, co znaczy żyć.

Usiadłem sobie pod drzewem,
Spokojny jestem i sam –
O, Boże! O, szczęście moje!
Jakże dziękować Ci mam?

Siedzę na boisku w THEODOR-WOLF-PARK, jak mała dziewczynka, wpatrując się w mural, który daje mi radość, tylko dlatego, że jest, a ja mogę na niego patrzeć. Trochę szaleństwo, ale bardzo wdzięczność. Sobotni poranek, świeci słońce, a ja nawet nie próbuje, tylko już zaprzyjaźniam się z Berlinem.

Jestem sama, choć w tym mieście wcale nie czuję się samotna. Mimo tego, że na ulicach pustki, a miasto dopiero zaczyna się budzić. Jest chwilę po ósmej, przechodzę przez wąskie uliczki, które wyglądają trochę jak z amerykańskiego filmu, w którym główna bohaterka szuka odpowiedzi na najważniejsze pytania. I trochę tak jest, gdyby amerykański zamienić na polski, film na życie, a bohaterkę na mnie. Jestem bowiem w rozkroku, między tym, czego chcę, co wiem, a co mogę. Mam najlepszy plan, ale nie wiem jak wprowadzić go w życie. Mam możliwości, ale nie mam wiedzy. Mam energię, ale nie mam żadnych inwestycji. Mam wiarę, ale nie mam pewności. Jedna to wszystko jakby przestaje stanowić niepewność, bo miasto wzbudza we mnie jakąś nieopisaną siłę. Zabiera cały ten strach, który we mnie tkwi. Oddaje mi młodość i dziecięcą naiwność. Daje poczucie, że wszystko się uda.

„To Berlin, wiecznie młode miasto.” 

Das ist Berlin, Berlin, die ewig junge Stadt (niem.)

Wracając do filmu, uśmiecham się sama do siebie, choć na zewnątrz wygląda to pewnie zabawnie. Kupuje kawę w kartonowy kubku i zatrzymuje się przy CHECKPOINT CHARLIE, o którym już wcześniej czytałam. Przejście wiąże się historycznie z murem berlińskim, który powstał 13 sierpnia 1961, ponieważ to on właśnie dzielił miasto na dwie części. Wschodnią, kontrolowaną przez Rosjan i zachodnią – strefę wpływów aliantów: Amerykanów, Francuzów i Brytyjczyków. Zatrzymuje się na chwilę, aby poobserwować ludzi. Chwilę później idę dalej.

Kolejnym przystankiem jest HOLOCAUST-MAHNMAL, który robi na mnie ogromne wrażenie, choć nie jest żadną atrakcją turystyczną, ale pomnikiem pomordowanych Żydów Europy. Sama architektura pomnika budzi jednak tak duże doznanie, że w dobie smartfonów i youtuba, nie można mieć pretensji do ludzi, którzy szukają w nim najlepszego kadru. To miejsce jednak zmusza do refleksji, kiedy stoję pośrodku betonowych ścian, zaczynam zastanawiać się nad tym, że wszyscy kiedyś staniemy się takimi pomnikami. W niektórych ktoś będzie rzeźbił, jedne tańsze, inne wystawione do podziwiania przez przypadkowych turystów. Koniec końców wszyscy zimni i już bez możliwości wyrażenia własnego zdania. I tak sobie myślę, czemu tak często, zwłaszcza im starsza jestem, powstrzymuje się od mówienia? Głupi ludzie wmawiają mi całe życie, że milczenie jest złotem, a prawda jest taka, że rozum i język tracą właściwości nieużywane. I w którym miejscu byłby świat, gdyby reżyserzy nie mówili obrazem, pisarze tekstem, a dziennikarze słowem?

 „Ale nasz kraj, nasz naród – wszyscy czujemy się podle. Przewodzili nam przestępcy i hazardziści, a my pozwalaliśmy się prowadzić jak owce na rzeź.” Anonyma – Kobieta w Berlinie

Z tą refleksją mijam ludzi, wyglądając jak egzotyczne ptaki, którzy wręcz krzyczą swoim wizerunkiem i świetnie pasują do kolorowego miasta pełnego działających na wyobraźnię murali. Jednym spacerem odkrywam setki, tysiące ulic, niezliczoną ilość budynków, przechodzę przez miejsca niby zwyczajne, a jednak warte odwiedzin, zatrzymuje się przy BRANDENBURGER TOR.

Następnie dochodzę do bardzo klasycznego PLAC GENDARMENMARKT z katedrą Francuska (Französischer Dom) oraz budynkiem Konzerthaus Berlin z wysokimi schodami. Dalej mijam katedrę (Berliner Dom) – wyjątkową i refleksyjną. Z kolei potem dochodzę do głośnego i ruchliwego ALEXANDERPLATZ, gdzie absolutnym must have jest wejście do Primarku – dokładnie to robię.

Potem idę na szybki obiad, żeby późnym popołudniem trafić do TEUFELSBERG, miejsca, o którym, mam wrażenie zapominaja przewodniki. Może dlatego ma w sobie tyle czaru i wolności? Niemniej dojść tam jest okropnie trudno. Myślę, że około 20 kilometrów trzeba przemierzyć od metra przez las, góry, pagórki i pola, ale absolutnie warto. TEUFELSBERG to w skrócie awangardowe muzeum, wyglądają jak squat dla punków, z przepięknym widokiem na… hmm autonomię tego świata.

Powrót przez ciemny las, zwłaszcza kiedy jest noc i pada deszcz jest żadną przyjemnością, ale jakoś tak doceniam i przeżywam każdy szczegół tej trwającej jeden dzień podróży. Kończę pijąc drinka w KLUNKERKRANICH, miejscu, które jest idealnym pożegnaniem z Berlinem, a znajduje się na dachu supermarketu i ma zapierający dech w piersiach widok na miasto.

„Ponieważ nie mam nic, wszystko należy do mnie.” 

Anonyma – Kobieta w Berlinie

Spędziłam w Berlinie trzy dni. Opisałam jeden. Pokochałam to miasto na lata. Chcę wracać, chcę tam żyć, chcę zawsze tak się czuć. Mówią, że szczęście to kwestia, którą trzeba sobie ustalić w głowie, że miejsca, rzeczy czy ludzie nie mają z tym związku. I pewnie to prawda, ale czasami trzeba wyjść z domu, żeby sobie to uświadomić.

Planowanie podróży  przy moim trybie życia i pracy nie jest proste. Chyba, że znajdzie się na nie sposób. Dotychczas czekałam do ostatniej chwili, zadręczając się pytaniami czy będę miała projekt, czy wyjazd nie będzie kolidował ze studiami, czy dostanę urlop, a wreszcie kto będzie w stanie dostosować się do moich wszystkich niewiadomych. Teraz po prostu podejmuje decyzje, że wyjeżdżam w danym miesiącu, a życie musi samo dostosować się do moich planów.  Od dwóch lat działa perfekcyjnie. Jestem dokładnie tam gdzie chcę, widzę dokładnie to, co marzyłam zobaczyć i robię właśnie, to na co mam ochotę. Wyjazd na Korfu zaplanowałyśmy z dziewczynami, będąc jeszcze w Portugalii. Jeszcze dużo przed nami do odkrycia, aby jakiekolwiek miejsce mogło się równać z ukochaną Portugalią (w której pewnie kiedyś zamieszkam) Korfu miało jednak swoje plusy i minusy.

KORFU

Grecka wyspa położona w północnej części morza Jońskiego. Średnia temperatura to 35 stopni, odczuwalna jednak wydaje się być dużo wyższa, ponieważ ma się wrażenie zerowej wilgotności. Jest po prostu upiornie gorąco, do takiego stopnia, że rzeczywiście momentami ciężko się oddycha, nawet w nocy. Miasto w którym mieszkałyśmy to Kavos, okrzyknięte małą Ibizą, czyli miejscem tętniącym życiem głównie w nocy i głównie za sprawą dużych imprez. Trafiłyśmy jednak z dziewczynami na okres, w którym grecka policja nie może się zdecydować czy chcę z tego miejsca zrobić urokliwy kurort czy głośną imprezownie. Jednego dnia zatem zamykali kluby przed dwunastą w nocy, następnego o godzinie ósmej nad ranem jeszcze trwała zabawa. Brak konsekwencji to coś z czym zmagają się Grecy od wielu lat. Jednak największym problemem tamtejszego regionu zdają się być angielscy turyści. Turyści to duże słowo, bowiem imprezowe Kavos przyciąga raczej pozbawionych dobrego stylu nastolatków z Anglii, którzy na każdym kroku potrafią negatywnie zadziwiać. Myślę, że Terencjusz przewraca się w grobie, bo jego powiedzenie: „Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce” nabiera za ich sprawą nowego znaczenia.

Docenić jednak warto świeże i dobre jedzenie, niesamowite plaże, przeźroczyste morze i piękne widoki. Warto odwiedzić Korfu, żeby zobaczyć Korfu, raczej nie jest to miejsce do powrotów i odpoczynku.

MŁODOŚĆ

Mówi się, że mamy tyle lat na ile się czujemy. Mówi się też, że mamy tyle lat, na ile wyglądamy. Wiek w Grecji przestał mieć dla mnie znaczenie. Zapomniałam o roku swojego urodzenia, o tym jak odpowiedzialna muszę być w pracy i o tym jak postrzegają mnie inni na codzień. Mam wrażenie, że dopiero wtedy tak naprawdę stałam się sobą. Bez masek i norm, w które karzą nam się wpisywać. Młodość bowiem to coś, co nosimy w sercu, a im bardziej jesteśmy jej świadomi, tym bardziej ona wypływa na zewnątrz. To wyznanie, na które nie byłam przygotowana i , które przewartościowało moje patrzenie na siebie oraz innych. To jakby spojrzeć na siebie z drugiego brzegu, to uświadomienie sobie, że nie warto toczyć walki z wiekiem oszukując siebie ingerencją w swoje ciało oraz wygląd. Dużo skuteczniejsze, tańsze i długotrwałe jest pokochanie siebie, nawet jeśli ceną jest amnezja dotycząca własnego roku urodzenia. Bo czy nie lepiej jest po prostu zapomnieć ile się ma lat i żyć jakby się miało tyle ile się chcę? Lepiej. Uwierzcie. Wiem to z własnego doświadczenia.

URODA

„Nie to jest piękne, co jest piękne, a co się komu podoba” – tytuł wiersza Jana Andrzeja Morsztyna to tylko kropla w morzu postrzegania świata. Uroda nie jest tutaj wyjątkiem. Nie da się jednak ukryć, że mamy jakiś wyrobiony kanon piękna, do którego porównujemy siebie bądź innych. Media z roku na rok nakręcają tą machinę przez różnego rodzaju rankingi urody. Choć z uporem maniaka powtarzam, że daleko mi do powszechnego kanonu to wyjazd uświadomił mi, że to kompletna bzdura. Zazwyczaj jednak musimy to od kogoś usłyszeć czy poczuć czyjeś zainteresowanie, żeby być dowartościowanym. Ze mną nie jest inaczej, ale są doświadczenia życiowe, których skutki mocno i na stałe pozostają w człowieku. W czasie tej podróży dokładnie tak było.

MILIMETRY MIŁOŚCI

Zdecydowanie nie zdajemy sobie sprawy, jaką przyjemnością jest posługiwanie się własnym językiem, dopóki nie zostajemy zmuszeni do jąkania się w cudzym. Tylko co, kiedy język przestaje być barierą, bo rozumiemy się z kimś bez słów. Bo jest jakaś niewyobrażalna chemia dla której nie ma żadnych granic. Wtedy pojawiają się milimetry miłości. Bo nie znam innej definicji motylów w brzuchu, czytania sobie w myślach i kompletnej tęsknoty. Tom pojawił się znikąd, choć pochodzi z Walii. Dał mi takie niesamowite uczucie, które sprawia, ze czujesz przy kimś, że wszystko jest na swoim miejscu. Podarował mi wagon szczęścia, które dawkuje na milimetry każdego dnia.

KILOMETRY PRZYJAŹNI

Na codzień dzielą nas tysiące kilometrów. Nie możemy podać sobie ręki, kiedy któraś z nas potrzebuje pomocy. Nie znamy się na tyle długo, aby mówić o wieloletniej przyjaźni. A jednak jest między nami więź, która zdaje się być niezniszczalna. Coś takiego, co sprawia, że bez wspólnych spotkań i kontaktu, czujemy się niepełne. To może zdarzyć się tylko, wtedy, kiedy spotykają się cztery dorosłe kobiety, które dzieli praktycznie wszystko, ale doświadczenia każdej z nich są bezcenną nauką dla kolejnej. Możemy razem imprezować do rana, płakać na plaży, kłócić się przy posiłku i kompletnie się nie zgadzać, ale rozumiemy się na tyle, że nie wyobrażamy sobie jak będzie wyglądał kolejny rok bez którejkolwiek z nas. Czy to nie jest właśnie definicja przyjaźni?

„Szczęście jest odwrotnie proporcjonalne do rozmiarów domu.” napisał Gregory David Roberts w książce pt. „Shantaram”, a ja podpisuje się pod tym obiema rękami. Podczas ostatnich podróży moim domem był fotel w autobusie, hotele, plaże, a ponad wszystko ciepło drugiego człowieka. I w tych właśnie chwilach czułam jak szczęście przeszywa moją duszę, jak rozprzestrzenia się po całym moim ciele, jak dotyka opuszków palców i zagnieżdża się w moim sercu. Nie, wtedy, kiedy ślepo biegłam doganiając moją chorą ambicję. Nie, gdy wchodziłam do sklepu kupując wszystko na co miałam ochotę. Nie, w chwili, gdy rozmawiałam z ludźmi wielkimi, których marzyłam, żeby poznać. Ale właśnie nie mając nic, poza niewygodnym kątem do spania, otaczającą mnie przyjaźnią i dobrą energią. Szczęście niczego nie oferuje, nie obiecuje, nie dba o wygodę i komfort. Szczęście nie zna kultury, nie zna narodu, nie ma koloru, akcentu ani tradycji. Nie możemy go dotknąć, zatrzymać, zamknąć w słoiku, często nie da się go nawet opisać, ale, kiedy pojawia się, po prostu wiesz, że nic nie świecie nie ma znaczenia. Poza tu i teraz.

PRZYJAŹŃ

Przyjaciel to człowiek, który sprawia, że przy nim mogę być sobą. To ktoś, kto powoduje uśmiech na mojej twarzy. I wreszcie sprawia, że przy nim zatrzymuje się czas, a ja mogę czuć się najlepiej na świecie. Według mnie ma prawo zawodzić, mogę go nie rozumieć, możemy się nie zgadzać czy nie odzywać, ale kiedy jesteśmy razem sprawiamy, że świat staje się lepszy. Może to słaba definicja przyjaźni i jestem przekonana, że nadużywam tego określenia, ale tak właśnie chcę. Portugalia dała mi trzy przyjaciółki. Trzy dziewczyny, z którymi łączy mnie jakaś niewidzialna silna więź. To one obudziły we mnie tą wariatkę, którą starałam się ukrywać pod pozą dorosłości i odpowiedzialności. Pokazały mi, że nie musze z nikim walczyć i niczego udawać, bo jestem najlepsza, właśnie taka jaka jestem. Dały mi radość z jedzenia, wspólnego gotowania, tańca, muzyki, miłości. Przy nich nie czuje wstydu, upokorzenia, smutku, nudy. To one sprawiają, że świat staje się lepszy.

Tak naprawdę to z Olką poznałyśmy się w Amsterdamie. Z Mają i Justyną w Paryżu. A Portugalia sprawiła tylko, że stałyśmy się nierozłączne. Zamieszkałyśmy razem przez 7 dni w pokoju z widokiem na ocean na południu Portugalii, w Lagos. Wszystkie zakochałyśmy się do szaleństwa – nie tylko w sobie. Na pewnej zakrapianej alkoholem  imprezie obiecałyśmy sobie, że w tym samym miejscu spędzimy noc sylwestrową. Choć na wstępie dziewczyny wiedziały, że ze mną kontakt jest ograniczony z powodu pracy, a ja sama byłam przekonana, że nie ma żadnych szans aby nasze postanowienie doszło do skutku. Mam bowiem pracę, zajęcia, obowiązki, ale przecież… kto ich nie ma? Z pierwszej podróży wróciłyśmy we wrześniu 2016 roku i kilka dni później zapłaciłyśmy za pobyt w grudniu. Cały czas utrzymywałyśmy kontakt i liczyłyśmy dni, kiedy znowu będziemy razem. Portugalia ponownie nas nie zawiodła, wręcz przeciwnie umocniła przekonanie, że nie tylko przeżywamy tam cudowne chwile, ale, że uwielbiamy siebie nawzajem. Już planujemy kolejny wyjazd w sierpniu bieżącego roku. Po głowie chodzi nam Ibiza, Korfu i Chorwacja, ale kto wie… może znowu wpadniemy do siebie? Bo w Portugalii zostawiłyśmy cząstkę serca i zawsze będzie jak nasz drugi dom.

MIŁOŚĆ

„Jedną z przyczyn dla których pragniemy miłości i tak rozpaczliwie jej szukamy jest to, że miłość to jedyne lekarstwo na samotność, wstyd i smutek. Są uczucia, które zapadają w serce tak głęboko, że tylko samotność może je znowu wyciągnąć.”  

I to właśnie Portgulia sprawiła, że znowu zaczęłam wierzyć w siebie. Zobaczyłam w sobie piękną kobietę, która może być kochana, adorowana i ceniona. Dokładnie za to jaka jest, za nic więcej. W sierpniu zakochałam się w Kevinie, z którym przetańczyłam całą noc, który dał mi mnóstwo ciepła, dobrej energii i pewności siebie. Był tylko moment, bo splot wydarzeń sprawił, że pewnie już się nie spotkamy, ale dla tych kilku godzin na parkiecie warto było przejechać tysiące kilometrów. W grudniu natomiast pojawił się Adam czyli chłopiec, który patrzył na mnie jak dawno nikt, który swoim wariactwem i szczerością skradł na moment moje serce. Chłopiec, bo Adam ma 21 lat i całe życie przed sobą, które wie, że sam musi przeżyć najlepiej jak potrafi.

Obydwaj jednak uświadomili mi, że uczucie to jest chwila i, że trzeba się nimi cieszyć jak najdłużej w momencie, kiedy trwa. Nie rozkładać na czynniki pierwsze, nie myśleć co dalej, po prostu być.

SZCZĘŚCIE

„Przeznaczenie zawsze daje ci dwie drogi- tę, którą powinieneś pójść i tę, którą idziesz.”

Wyprawa do Portugalii to przystanki w różnych miejscach na mapie Europy. Amsterdam, Paryż, Nicea, Saint-Tropez, Madryt czy Barcelona. To odkrywanie, smakowanie, zwiedzanie, poznawanie i ładowanie baterii. To swoją obecnością uszczęśliwianie i zmienianie świata. To ocean różnych osobowości i próba charakteru. To moje patrzenie na świat i moja definicja szczęścia. To wreszcie droga, którą poszłam i powinnam pójść.